شاید شما هم مثل من کنجکاو باشید که گوشت مرغی که مصرف می کنید پس از طی چه مراحلی به دست شما می رشد. اگر دانستن این مطلب برای شما جالب است، با سری مقاله های "گوشت مرغ چگونه تولید می شود؟" همراه باشید تا اطلاعات خود را در این زمینه افزایش دهید.
مقدمه
پیشینه ی مرغ اهلی امروزی، مرغ جنگلی قرمز وحشی (Gallus gallus) ، بومی هند و آسیای جنوب شرقی است. ظاهراً این مرغ برای استفاده در مراسم مذهبی شامل خروس جنگی اهلی شد. پرنده اهلی از غرب به هند تا یونان گسترش یافت و بعداً با حمله ارتش های رومی به اروپای غربی معرفی شد. در دوران روم، مرغ ها به عنوان غذا، هم برای گوشت و هم برای تخم مرغ استفاده می شدند. رومی ها معمولاً آنها را به عنوان منبع مناسب غذای تازه در کشتی های خود حمل می کردند.
اولین مهاجران اروپایی در آمریکای شمالی مرغ را با خود آوردند. اما تا قرن بیستم، صنعت مرغ به معنای امروزی در این کشور وجود نداشت. مراقبت از گله مرغ در بیشتر موارد کار زنان و کودکان محسوب می شد. در آن زمان، یک مرغ معمولی فقط 30 تخم در سال می گذاشت و زنان مزرعه، مازاد تخم مرغ خود را به عنوان درآمد اضافی در بازار می فروختند. گوشت مرغ معمولاً فقط در اوایل تابستان فراوان بود، زمانی که جوجه هایی که در بهار تخم ریزی کرده بودند به اندازه کافی بزرگ شده بودند. از آنجا که مرغداری در درجه اول کار زنان بود، تنها به عنوان محصول کمکی در تولید عمده مزرعه محسوب می شد و مراکز توزیع آن به صورت عمده محدود بود. در حالی که راه آهن برای آوردن گاو از غرب به بازارهای شهری ساخته شده بود، چنین تلاشی برای تولید مرغ صورت نگرفت و مرغ در شهرها کم و بیش به صورت پراکنده و متغیر از نظر میزان فراوانی و قیمت در فصل های مختلف وجود داشت.
مخترعین متعددی در اواخر قرن نوزدهم جوجه کشی مرغ را به کمال رساندند. این ماشین ها می توانند صدها تخم مرغ را در یک زمان گرم نگه دارند و بنابراین امکان پرورش جوجه را فراهم می کند. در قرن نوزدهم، پرورش مرغ بیشتر یک سرگرمی بود و بسیاری از علاقه مندان به طیور، مرغ هایی با پرهای افسانه ای پرورش می دادند. نژادهای عجیب و غریب رنگارنگ محبوب ترین بودند. با این حال، با ظهور دستگاه های جوجه کشی مکانیکی، پرورش دهندگان طیور شروع به پرورش پرندگانی با تخم گذاری مطلوب و تولید گوشت کردند.
اولین فردی که در ایالات متحده جوجه های گوشتی (مرغ های گوشتی) را در مقیاس بزرگ و صرفاً برای سود پرورش داد، خانم ویلمر استیل، از اوشن ویو در ایالت دلاور بود. در سال 1923، خانم استیل 500 جوجه خرید و 387 عدد از آنها را هنگامی که به 9 پوند (0.9 کیلوگرم) رسیدند فروخت. سود او بسیار زیاد بود و تنها در عرض چند سال، دلاور به مرکز صنعت گوشت مرغ تبدیل شد. در سال 1926، دولت حدود یک میلیون مرغ گوشتی تولید کرد.
تا سال 1934، سالانه حدود هفت میلیون مرغ پرورش داده می شد. در دهه 1930، طرح ملی بهبود طیور، یک مأموریت تعاونی ایالتی فدرال، به مرغداران کمک کرد تا از اصول پرورش علمی برای تولید گونه های برتر پرندگان استفاده کنند. در این زمان، ابتدا مرغ ها به طور خاص برای تولید گوشت پرورش داده شدند. ویژگی های مهم جوجه های گوشتی رشد سریع، پرهای سفید و سینه و ران های حاوی گوشت زیاد بود. پیشرفت ها در پرورش تأثیر بسزایی داشت: در سال 1900، یک جوجه معمولی 16 هفته طول می کشید تا به 9 پوند (0.9 کیلوگرم) برسد که وزن مناسب برای مصرف محسوب می شد. امروزه، یک مرغ گوشتی تجاری فقط حدود شش هفته عمر می کند و هنگام کشتار، حدود 4 پوند (1.8 کیلوگرم) وزن دارد.
پیشرفت در تغذیه نیز برای توسعه صنعت مرغ مهم بود. تغذیه مرغ در واقع بیشتر از تغذیه انسان مورد مطالعه قرار گرفته و بهتر درک شده است. تلاش های ترکیبی صنعت خوراک، وزارت کشاورزی ایالات متحده و دانشمندان کشاورزی منجر به دستیابی به تغذیه مطلوب شد. نسبت خوراک مورد نیاز به ازای هر پوند گوشت مرغ در این قرن کاهش یافته و تولید مرغ ارزان تر شد. در دهه 1950، چندین شرکت بزرگ، تولید خوراک را با پرورش مرغ و فرآوری گوشت ادغام کردند، به طوری که این شرکت های بزرگ درصد بالایی از مرغ تولید شده در این کشور را کنترل می کردند. این تولیدکنندگان بزرگ هرکدام هفته ای میلیون ها مرغ را ذبح می کنند.
تولید گوشت مرغ در مقیاس تجاری
مجتمع تولیدی
تولید مرغ معمولاً در مجتمع های موسوم به زنجیره تولیدی انجام می شود. هر مجتمع شامل آسیاب خوراک، جوجه کشی، کشتارگاه و مرغداری است که جوجه ها در آنجا پرورش داده می شوند.. کشاورزان قراردادی جوجه های جوجه کشی را دریافت می کنند و آنها را در مرغداری ها پرورش می دهند. مرغداری ها معمولاً دارای ابعاد 400 در50 در 50 فوت (122 در 15 در 15.24 متر) هستند و تعداد زیادی جوجه را در خود جای می دهند. فضای داخلی باز است، بدون قفس و پارتیشن. وقتی جوجه ها به اندازه کافی بزرگ شدند، جمع آوری شده و به کشتتارگاه منتقل می شوند.
جوجه کشی
جوجه های گوشتی مخصوصاً برای استفاده از گوشتشان، رشد سریع و افزایش وزن پرورش داده می شوند. بیشتر مرغ هایی که در این کشور برای گوشت استفاده می شوند ترکیبی از نرهای Comish و ماده های White Rock هستند. در جوجه کشی گله ای از هزاران مرغ نگهداری می شود. ساختمان جوجه کشی یک فضای باز بزرگ شبیه مکانی است است که در آن جوجه های گوشتی پرورش داده می شوند، با این تفاوت که شامل بسیاری مکان های کوچک تر است که در داخل آن قرار دارد و شبیه نسخه های مینیاتوری مرغداری سنتی هستند. وقتی مرغ ها آماده تخمگذاری می شوند، در قفسگاه پناه می گیرند. تخم ها از قفس ها جمع آوری شده و جهت انکوباسیون برداشته می شوند. مرغ های مادر حدود 45 هفته زنده می مانند و پس از آن دیگر مولد محسوب نمی شوند. پس از این دوره، این مرغ ها ذبح می شوند و گوشت آنها معمولاً برای غذای حیوانات خانگی استفاده می شود یا توسط شرکت های غذایی که از گوشت پخته و خرد شده استفاده می کنند، خریداری می شود.
/جوجه کشی_auto_x2.jpg)
انکوباسیون یا دوره نهفتگی
تخم مرغ ها در دستگاه های جوجه کشی بزرگ قرار داده می شوند. تخم مرغ ها گرم نگه داشته می شوند و به صورت دوره ای توسط دستگاه می چرخند. پس از حدود حدود 20 روز جوجه ها شروع به خروج می کنند. مدت کوتاهی قبل از خروج، تخم مرغ ها به کشوها منتقل می شوند. در حال حاضر بسیاری از پردازنده ها واکسن جوجه ها را در پوسته تخم مرغ پیش از شکستن تزریق می کنند. این کار معمولاً سه روز قبل از هچ انجام می شود. وقتی جوجه ها آماده می شوند، از پوسته بیرون می زنند. جوجه ها در چند روز اول زندگی خود هنوز مواد مغذی را از کیسه زرده خود جذب می کنند، بنابراین در این زمان به غذا احتیاج ندارند. سینی جوجه های تازه از تخم بیرون آمده به منطقه تلقیح منتقل می شوند و در آنجا با واکسن علیه بیماری های شایع ایمن می شوند. برخی از تولیدکنندگان در این مرحله جوجه ها را "ضعیف" می کنند، که در واقع به معنای بریدن نوک تیز از منقار است. این امر باعث می شود پرندگان با نوک زدن به یکدیگر آسیب نرسانند. این عمل در برخی از تولیدکنندگان بزرگ در اواخر دهه 1990 متوقف شد، زیرا در بیشتر موارد جوجه های در حال رشد بیش از حد پرخاشگر نبودند، و این عمل گران و غیر ضروری تلقی می شد. در مرحله بعد، جوجه ها به مرغداری ها منتقل می شوند.
/انکوباسیون_auto_x2.jpg)
رشد کردن
جوجه ها در مرغداری های بزرگ همراه با تعداد زیادی جوجه دیگر پرورش داده می شوند. این مرغداری های بزرگ در دمای 85 درجه فارنهایت (29.4 درجه سانتی گراد) از طریق کنترل های گرمایش و تهویه نگهداری می شوند. پرندگان در قفس نیستند و به طور معمول حدود 0.8 فوت مربع به ازای هر پرنده به آنها فضا ارائه داده می شود. کف خانه با مواد خشک مانند تراشه های چوب، پوست برنج یا پوسته بادام زمینی پوشانده شده است. پرندگان از غذای مرغ تغذیه می کنند که معمولاً شامل 70٪ ذرت، 20٪ سویا و 10٪ مواد دیگر مانند ویتامین ها و مواد معدنی است. جوجه های گوشتی از استروئید یا هورمون تغذیه نمی کنند. پرندگان بیمار با آنتی بیوتیک یا داروهای دیگر درمان می شوند. سپس این پرندگان قبل از کشتار یک دوره پاکسازی را پشت سر می گذارند تا مطمئن شوند هیچ گونه بقایای دارویی در گوشت آنها باقی نمانده است. پرندگان معمولاً از طریق آب خوری ها آب مورد نیاز خود را دریافت می کنند و این آبخوری به نحوی طراحی شده است که آب از آن به بیرون نریزد و بستر خیس نشود.
/مرغداری_auto_x2.jpg)
جمع آوری
جوجه ها حدود شش هفته در مرغداری ها نگه داشته می شوند. جوجه های گوشتی به دلیل افزایش وزن زیاد، به ویژه در سینه و ران آنها پرورش داده می شوند. در شش هفته، جوجه ها معمولاً حدود 4 پوند (1.8 کیلوگرم) وزن دارند و آماده کشتار هستند. جمع آوری جوجه ها معمولاً در شب انجام می شود. اگرچه انواع جمع کننده های مکانیکی مانند دستگاه های خلاء یا دستگاه اتوماتیک جمع آوری مرغ برای این کار وجود دارند، اما ساده ترین و موثرترین راه برای جمع آوری مرغ ها برای حمل به کشتارگاه این است که کارکنان مرغداری وارد سالن شوند و مرغ ها را با دست جمع آوری کنند. کارگران مرغ ها را می گیرند و آنها را در جعبه ها قرار می دهند. جعبه ها روی هم چیده شده اند و راننده ای با لیفتراک آنها را برداشته و روی کامیون منتظر می گذارد. جعبه های جوجه در کامیون چیده شده و به کشتارگاه منتقل می شوند. کشتارگاه زنجیره عموماً بیش از 30-40 مایل (48.3-64.4 کیلومتر) از مرغداری فاصله ندارد، بنابراین نیازی نیست که مرغ ها مسافت زیادی را تا کشتارگاه طی کنند.
شما می توانید ادامه این مقاله را در قسمت بعدی دنبال کنید تا اطلاعات خود را در زمینه ی عملیاتی که در کشتارگاه، کارخانه فرآوری و کنترل کیفیت صورت می گیرد، افزایش دهید.